น้ำ มูลไหล หลั่ง
สองฟากฝั่ง อุบลวาริน
แว่ว เสียงแคนเสียง พิณ
ซึ้งใจอ้าย บ่ลืมหลง
เข้า พรรษา ปีกลาย
ยังได้ เคียงคู่ อนงค์
แห่เทียน เป็นขบวนร้องส่ง
สองเรายังคง รักกันชื่นบาน
แต่ในงาน ปีนี้ ไม่มีน้องเจ้า
พี่ยัง มาคอยเหมือนเก่า
แม้น แต่เงา น้อง ก็ไม่มี
นี่ หรือ ใจ คน
สาว อุบลที่ว่าใจดี
จากกัน ก็เพียงหนึ่งปี
แต่มาบัดนี้ น้องลืมสัญญา
มองดูฟ้าเห็นแต่เมฆาบัง
อ้ายแทบกลั้นบ่อยู่
ซูเอ๋ยซูต่างบ้าน
ซ่างมาต้มหลอกกัน
วันที่อ้าย ตั้งตัวมาดน
บัดว่าวนมาถึง ซ่างบ่มาน้อเจ้า
เสียง แคนเป่า
เขาแห่ เทียนเข้าพรรษา
แว่ว ดังมา เหมือนเสียงสั่ง
จากสาว อุบล
เหมือนบอกว่าเขาลืมเราแล้ว
ลืมแล้วสัญญารักคนจน
ปีนี้ ตัวพี่หมองหม่น
สาวเมืองอุบล น้องไม่กลับมา
ตา เหม่อ มอง
น้ำ มูลไหล หลั่ง
ไหลไปหวั่งๆ ไม่กลับหลัง คืนมา
น้อง ก็คงเหมือนกัน
ใจเจ้านั้น ดั่งสายธารา
รักเรา วันเข้าพรรษา
เดี๋ยวนี้มาเป็นอดีตแล้วเอย
ใจคนเอย คนเอย ผู้สาวเมือง บัวบาน
บ้านพี่น้อง แสนซื่อ เจ้าคือบ่คึดพ้อ
คำเว้าต่อกัน จากมื้อนั้น มื้อนั้น
โอ๊ยมื้อนั้น จนมาฮอด มื้อนี้
พี่บ่เปลี่ยนแปรไป บัดว่าใจของนาง
ซ่างมาโอ๊ยลืม อ้าย